|
برخورد با آثار «الیوپتری» فیلمساز ایتالیایی (1982-1929) از عجیب
ترین و متفاوت ترین تجربه هایم بود. فیلم های «پتری» را نه می توانم فیلم های خوب
بنامم و نه فیلم های بد ( فیلم هایی که نه آنقدر خوب هستند که بتوانم آنان را اثری
جدی تلقی کنم و نه آنقدر بد که آنها را به سخره بگیرم) راستش تکلیفم با فیلم هایش
مشخص نیست! بعضی از فیلم هایش اصلا قدرت درکشان سخت است ( فیلم هایی که بیشتر در
زمانه ی خود و با شرایط سیاسی و اجتماعی آن دوره مرتبط است) «پتری» را یکی از
سیاسی ترین کارگردانان نسل خود در سینمای ایتالیا می نامند. از این رو می توان وی
را نزدیک به سینماگرانی همچون: پازولینی،برتولوچی،فرانچسکورُزی... دانست که البته
به نظرم در قیاس با اهداف، لحن و فضای سینمای آنان تهیدست است! 
در میان آثار پتری، «آدم
کُش»،«دهمین قربانی»،«در مکانی خلوت در بیرون شهر» «تودومودو» که گاه طاقت فرسا و
ملال آورند با فضا و شخصیت هایی بی حس و حال ، فیلم های «طبقه ی کارگری به بهشت می
رود» و فیلم «بازپرسی درباره یک شهروند دور از سوءظن» قابل تامل تر هستند.
بِخصوص «بازپرسی درباره یک شهروند دور از
سوءظن» که می توان آن را شاهکار کارنامه ی سینمای الیوپتری در دهه 70 دانست. این
فیلم زمانی ساخته شد که فیلم هایی با مضامین سیاسی به دلیل شرایط بحرانی آن دوره
به یکی از جریانهای اصلی سینمای ایتالیا بدل شده بود.
سینمای ایتالیا (در کنار سینمای محبوبم فرانسه) سینمایی به شدت قابل
احترام است. از ظهور سینما تاکنون... از روسلینی،فلینی،دسیکا،آنتونیونی تا
سینماگران حال حاضر... تورناتوره،نانی مورتی... سینمای ایتالیا همیشه سرشار از زیبایی و شگفتی بوده و هست...
زنده باد سینما!
برچسب‌ها: الیوپتری, سینمای ایتالیا
|
